چرا باید در فضای دیجیتال حضور داشت

دنیای مجازی، فضای دیجیتال یا هر اسم دیگری که دارد. در این زمانه، همه مسیرها به این بخش از جهان ما ختم می‌شود. شما دیگر در تهران به ندرت آژانس کرایه ماشین پیدا می‌کنید؛ زیرا همه حتی افراد مسن هم اسنپ را می‌شناسند. فروشگاه‌های اینترنتی از شیر مرغ تا خود مرغ را به شما می‌فروشند.

 من فرض می‌کنم شما صاحب یک کسب و کارید و خود را با هجوم این “دیجیتالی‌ها” رو به رو می‌بینید و نمی‌دانید که چرا باید در فضای دیجیتال حضور داشت و هیچ چیز از دیجیتال مارکتینگ نمی دانید. اصلا این دنیای مجازی چه دارد که باید پول بی‌زبان را برای آن حرام کرد و رفت وب‌سات و اینستاگرام و تلگرام این جور چیزها زد. شاید شما هم مانند من در حال مرور پاسخ‌ها در ذهن خود هستید. اما من در این مقاله دیاکوبین می‌خواهم چند پاسخ درست و خوب به شما بدهم.

قبل از هر چیز این مقاله تا حدی شبیه مقاله‌ای ست که چندی پیش، در همین سایت دیاکوبین نوشتم و در آن مزایای داشتن یک کسب و کار آنلاین را شرح دادم. این جا هم مزیت‌های کسب و کارهای آنلاین می‌گویم و تقریبا این مقاله مکمل قبلی است. هرچند اگر بخواهم به درستی از حق این مطلب به درآیم، باید چندین مقاله را به آن اختصاص دهم.

همه در فضای دیجیتال هستند، شما هم باشید

این روزها فضای دیجیتال دیگر برای کسی یا کسانی نیست. کسی کلید ورودی به اینترنت را ندارد که درب را روی دیگران قفل کند و نگذارد دیگران وارد شوند. اساسا وجود افراد بسیار سبب شده است که این دنیا معنی پیدا کند. چوپان و پزشک متخصص قلب، در این دنیا جایی خاص خود دارند. پس فضای دیجیتال یک دنیا است. دنیایی که همه چی در آن هست از خوب و بد و همه کس در آن جای دارند، بازهم از خوب و بد.

دنیای ما از ۱۹۹۰تا به امروز چقدر تغییر کرده است؟ شکل ساختمان ها چقدر تغییر یافته است؟ ماشین‌ها شکلشان تخم مرغی تر شده، لباس ها که همان‌هاست، جنسشان همان است اما مد عوض شده. حالا دنیای ۱۹۹۰ با دنیا ۱۹۶۰ چقدر فرق داشت؟ بسیار زیاد. این واقعیتی است که دنیای مدرن از ۱۹۲۰تا ۱۹۹۰ تغییرات فیزیکی بسیاری به خود دید و هر ۲۰ سال ظاهری کاملا متفاوت می‌یافت. اما از ۱۹۹۰ تا به امروز تغییرات فیزیکی کمتر شده است. تغییرات دنیای ما به کجا انتقال یافته است. تغییر لازمه پیشرفت است،‌ یا دنیای ما پیشرفت نکرده، که کرده است، یا تغییرات در جایی دیگر رخ داده‌اند.

در دهه ۷۰ میلادی بسیار فکر می‌کردند در سال ۲۰۰۰ ماشین‌ها روی آسمان می‌پرند، بجای آن که روی زمین راه بروند. دلیلش را هم این می‌پنداشتند، که این خیابان‌ها جایی برای ماشین بیشتر ندارند. اما چه شد که هنوز ماشین‌ها در خیابان راه می‌روند و البته ترافیک بیشتر شده اما حداقل در کشورهای اروپای غربی، تحمل شدنی است.

تغییر و پیشرفت، در اختراع ماشین‌های پرنده نبود. راه حل ساختن ماشین‌های جدید نبود، بلکه راه حل مدیریت ترافیک شهرها بزرگ با سیستم‌های عظیم کنترل ترافیکِ هوشمند بود. اینجا تغییر رخداد اما در خیابان‌ها نه در ماشین‌ها. دوربین‌ها و سنسورهای کنترل ترافیک به خیابان‌ها و جاده‌ها اضافه شدند و با مدیریت هوشمند یک نرم‌افزار بسیار بزرگ، جا برای حرکت ماشین‌های بیشتر فراهم شد و حالا حالاها خیابان‌ها جای ماشین بیشتری دارند.

این بخشی از دنیای مجازی ماست، فضای دیجیتال از رختخواب ما که صبح از آن برمی‌خیزیم شروع می‌شود و تا شامگاه که به خواب می‌رویم در زندگی ما نقش دارد. حالا شما هم جایی خالی در این دنیا دارید می‌خواهید از آن استفاده کنید؟

۲۴/۷

به ساعت کاری یک مغازه توجه کنید. این ساعت کاری نسبت به قدیم چه قدر تغییر کرده است. هنوز بازار تهران ساعت ۵ مغازه‌ها را می‌بندند. اعیاد و غزاهای مذهبی هم کاملا بسته‌اند. جالب آن که برای ساعت‌هایی که بسته‌اند اجاره ملک و مالیات هم می‌دهند. مغازه‌های سطح شهر اندکی بیشتر بازند و ساعات کاری خود را به ۱۲ ساعت در روز می‌‌رسانند. در روز های جمعه هم باز می‌کنند. در اعیاد هم بازند. اما باز هم زمان‌هایی هست که آنها بسته‌اند و برای آن اجاره می‌دهند. حالا بیاییم به مغازه های ۲۴ ساعته و هفت روز هفته فکر کنیم. شاید بگویید مگر چند نفر ساعت ۱۲ شب به بعد، شال و کلاه می‌کنند و می‌آیند از مغازه‌ها خرید می‌کنند، که باید برای آن هزینه کارمند و پول برق داد. جواب من این است که شاید شال و کلاه نمی‌کنند اما می‌آیند.

بله در فضای مجازی خواب وجود ندارد. بسیار از فروش یک سایت فروشگاه اینترنتی در ساعت‌های اولیه بامداد رخ می‌دهد. زمانی که مردم راحت روی کاناپه خانه دراز کشیده‌اند و ذهنشان از همه چیز فارغ است. دنیای مجازی با حقوق ۸ ساعت و ۱۲ ساعت در روز که به کارکنانش می‌پردازد، ۲۴ ساعته کار می‌کند و هیچ‌وقت هم نمی‌خوابد هفت روز هفته و ۳۶۵ روز سال بدون هیچ گونه تعطیلی باز است.

فضای مجازی و دنیا تبلیغات

تا به حال به فکر تبلیغات برای کار و کسب خود افتاده‌اید. هزینه‌های آن چقدر بوده. با یک بیلبورد در یکی از اتوبان‌ها شروع کنیم. چقدر هزینه می‌خواهد؟ اگر پولش را هم داشته باشید چطور؟ جواب باز منفی است. زیرا این تابلوهای تبلیغاتی تا ماه‌ها رزرو می‌شوند و برای یکی از آنها باید کلی نوبت بنشینید.

تبلیغات اساس دنیای مجازی است و هر ساله مبلغی به اندازه درآمد نفتی ایران و عراق از راه تبلیغات نصیب گوگل می‌شود. فقط نصیب گوگل دیگر کمپانی‌ها بماند!

اگر این تبلیغات هم مانند تبلیغات بیلبوردی گران و کم‌یاب بود می‌شد با این حجم بالا آن را فروخت؟ بی‌گفت‌وگو خیر. باز هم تکرار می‌کنم اینجا برای همه جا هست و اگر جایی برای شما تهیه شده باشد آن جا قیمتی مناسب دارد. البته این ارزانی دلیلی بر کم هزینه کردن نیست اما در مجموع تبلیغات اینترنتی بازده بالاتر و هزینه کمتری نسبت به سایر راه‌های تبلیغات دارد.

سادگی هنر است

شاید شما یادتان نیاید ولی من به یاد دارم که زمانی برای کار کردن با کامپیوتر باید کلاس‌های ICDL را می‌گذراندید. اما یک سوال کسی کار کردن با این موبایل‌های هوشمند را در کلاسی به دیگران آموزش داده است. مادرها و پدرها از بچه‌هایشان آموخته‌اند و بچه‌ها و با ور رفتن و سرچ کردن یاد گرفته‌اند، که با این گوشی‌ها چگونه کار کنند. تقریبا هم این گوشی‌ها به اندازه آن کامپیوترها کارایی دارند. پس اینجا هم تغییر رخ داده است. تغییر در سادگی کار کرد این وسایل بوده. اگر همین ده دوازده سال پیش به کسی می‌گفتی، این کامپیوتر پر هیبت را می‌توانی در جیبت بچپانی و این ور آن ور ببری باور نمی‌کرد.

در بالا گفتم برای همه در فضای دیجیتال جا هست، اما مگر می‌شود تمام دنیا را در یک راه پرپیچ و خم جا داد. مگر می‌شود ۷ میلیارد آدم را مجبور کرد کاری را که سخت است انجام دهند. بی‌گفت‌وگو نه. پس سادگی اصلی اول فضای مجازی است. همه چیز باید اینجا ساده باشد، تا همه با آن کار کنند. با سادگی در همه چیز است که مردم شما را می‌فهمند و خواهان شما می‌شوند.